Roos gaat ‘aan’ en ‘uit’. Zo is haar epilepsie. Wanneer ze een aanval krijgt is ze even ‘uit’. Of weg. Ze is er, maar ze is er ook niet… Met weggedraaide ogen, een onregelmatige (of soms even geen) ademhaling, lijkbleek en heftig schokken. Met een lege blik, doffe ogen, veel kwijlen en subtiele spiertrekkingen. Met gestrekte armen of plotseling slap inelkaar zakken. En soms ‘gewoon’ staren in de verte… Onvoorspelbaar, ongrijpbaar en ontelbaar. Het monster slaat dag en nacht in meer of mindere mate toe.

Iedere keer wanneer Roos ‘uit’ is breekt mijn hart in duizenden kleine stukjes. Machteloos kijk ik toe hoe ik mijn lieve mooie meisje even kwijt ben en hoopvol wacht ik tot ze terugkomt. En wanneer ze er dan weer is, wanneer ze weer ‘aan’ is, lijm ik die duizenden kleine stukjes zorgvuldig aan elkaar om optimaal te kunnen genieten van haar. Keer op keer…
Soms lukt het me even niet om de duizenden kleine stukjes zorgvuldig aan elkaar te lijmen. Dan krijg ik ze niet precies op de juiste plek gelijmd omdat ik te moe ben. Of te boos. Te gefrustreerd. Of te verdrietig. Of omdat ik de stukjes gewoon te snel achter elkaar moet lijmen. De lijm van de vorige keer is dan nog maar amper opgedroogd.

Ik vraag me wel eens af of er ooit een moment komt dat het me helemaal niet meer lukt. Dat het me niet meer lukt om die duizenden stukjes te lijmen. Maar eigenlijk weet ik het antwoord wel…
Als lijmen niet meer lukt, plak ik gewoon pleisters om alle stukjes bijeen te houden.
❤️🌹