“Met Roos is kamperen in een tent, zoals het er nu uitziet, geen optie meer.
Roos heeft (meerdere malen per dag) rust nodig wanneer ze veel epileptische activiteit heeft. In een tent is die rust m.n. overdag moeilijk te krijgen. Bovendien hebben we geen veilige slaapmogelijkheid. Een normaal campingbedje is te klein en ze kukelt over de rand. Een aangepast campingbed wordt waarschijnlijk niet vergoed (het is geen structureel hulpmidel en wordt gezien als recreatie) en kost ‘slechts’ €2500,-. Daarnaast hebben we een bestelbus nodig om alle hulpmiddelen mee te slepen en kan ik me voorstellen dat mede kampeerders echt niet zitten te wachten op een gillend meisje dat je niet kunt vertellen dat ze wat stiller moet zijn omdat de buren dat gegil vervelend vinden (ter info: eens in de zoveel tijd bouwt Roos ook midden in de nacht gil-feestjes).
Kamperen in een tent zal, voor zover het er nu uitziet, slechts een herinnering voor ons zijn.”

Mei 2014, uit mijn blog ‘Op vakantie anders’

En nu gaan we weer kamperen. Omdat het kan.
We hebben een tweedehands aangepast campingbed en een prachtige bus waarin we het hele gezin én alle hulpmiddelen mee kunnen slepen. We hebben Schengenverklaringen voor alle medicatie en een naar het Frans vertaalde medische verklaring. We hebben een aangepaste huurtent op een camping waar we zorg in kunnen kopen vanuit het PGB en een goedgekeurd zorgcontract voor op de camping. En we hebben voor de doorreis hotels geboekt waar we Roos haar eigen bed mogen plaatsen op een kamer die ruim genoeg is voor het extra bed.
We gaan weer kamperen! Samen op vakantie naar Frankrijk. En we hebben er, na onze mooie ervaring op Texel, enorm veel zin in. Twee weken als compleet gezin naar een bijzondere camping. Camping Domaine de Puylagorge in Lignac.

Een andere moeder (Kim Rabie, van Baauwopmij) schreef een prachtige ervaring over de camping.

“Ik moest er echt niet aan denken om elk jaar naar dezelfde plek op vakantie te gaan… Om élk jaar weer dezelfde mensen te ontmoeten, vanuit dezelfde tent, met hetzelfde uitzicht..
En tóch doe ik het nu. Elk jaar weer… jaar in jaar uit. Ik weet zelfs nu al wanneer we in 2018 gaan. Waarom toch? Wáárom trap ik er elk jaar weer in? Is dat aan de buitenwacht uit te leggen?
Ik denk het niet… want hoe leg je aan anderen uit hoe het voelt om 2 weken per jaar gewoon gewóón te zijn? Terwijl dat voor anderen 52 weken lang gewoon is? Hoe leg je uit hoe het voelt als je kind twee weken gewoon Eline is? Dat er twee weken vol verbazing naar haar gestaard wordt, niet omdat ze zoiets nog nooit gezien hebben, maar omdat men verbaasd is over hoe ze zich ontwikkeld heeft? Hoe helder ze uit haar ogen kijkt, ze communiceert en hoe ze het leven viert waar anderen een diepe buiging voor maken? Dat wij een boek kunnen lezen, omdat we ons meisje gewoon mee hebben gegegeven aan onze vrijwilligster die haar gewoon elke dag mee genomen heeft? Die gewoon haar taal spreekt, haar liefdevol verzorgt en die haar gewoon twee weken lang in haar hart opsluit?
Nee… dát kan ik gewoon niet uitleggen. Dat moet je gewoon ervaren.”

En dat gaan we zeker doen. We gaan het gewoon ervaren.
Frankrijk, here we come!!