Op een mooie vrijdagmiddag toen ik op het punt stond de deur uit te gaan, liep een buurvrouw ons garagepad op. Haar dochter was bijna jarig. Ze zou een klein kinderfeestje geven waar wat kinderen uit de straat in dezelfde leeftijd zouden komen. Ze wilde het even persoonlijk overleggen, maar Roos mocht ook komen. Of het haalbaar was wist ze niet, dat liet ze bij ons, want wij kenden Roos het best, maar Roos was welkom. 
Ze kon zich nog van vroeger herinneren, toen zijzelf een jong meisje was, dat een gehandicapt buurmeisje ook altijd op de feestjes van de kinderen uit de straat kwam en dat dat meisje op haar eigen manier genoot van zo’n feestje. Zij hoorde er gewoon bij.

Lichtelijk overrompeld door de uitnodiging stapte ik in de auto. Het feit dat ze het niet vanzelfsprekend vond dat Roos vast niet naar een ‘gewoon’ kinderfeestje zou kunnen en daarom maar niet uitgenodigd hoefde te worden raakte me. Zij dacht aan Roos. Zij zág Roos….. een meisje van 4 dat bijzonder is, maar er gewoon bij hoort.
En je mag best weten buurvrouw…. later die dag was ik er even geëmotioneerd van. Het is waarschijnlijk niet haalbaar dat Roos op het feestje van jouw dochter komt, maar dat Roos is uitgenodigd betekent meer dan je ooit had kunnen denken! Dankjewel!