Drie jaar geleden gingen we in de meivakantie met Jasmijn, Roos en met vrienden en hun kinderen een midweek naar een huisje op een vakantiepark. Ik wist net een paar dagen dat ik zwanger was van Morris.
Tijdens die vakantie zagen we Roos af en toe even knikken met haar hoofd of met haar ogen wegdraaien. Tijdens die vakantie werd het verschil in ontwikkeling tussen Roos en het zeven weken jongere zoontje van onze vrienden extreem zichtbaar voor ons. En tijdens die vakantie besloten Erik en ik dat we weer contact met de kinderarts op zouden nemen omdat het niet goed voelde. Het was verder overigens een heerlijke en gezellige vakantie.

Nu, precies drie jaar later is alles zo ontzettend anders. We hadden ons hier toen niet eens een voorstelling van kunnen maken.
We gaan weer een midweek naar een vakantiepark en hebben besloten dat we een normale vakantie willen. Een vakantie zonder een ellenlange zoektocht naar een geschikte lokatie. Zonder 24-uur op scherp te hoeven staan. Zonder een scala aan hulpmiddelen en medicatie. Zonder het afbreken van tripjes door overprikkeling en zonder onze plannen in het water te laten vallen door  de aanvallen. Gewoon een vakantie zonder zorgen en zonder die rot epilepsie. Een vakantie waar we kunnen gaan en staan waar en wanneer we willen. Gewoon een taartje kunnen eten in een leuk restaurantje. Gewoon naar de dierentuin. Of gewoon rustig op de bank in ons huisje. Een abnormaal normale vakantie….. want Roos gaat niet mee.
Tijdens deze vakantie staat het plezier van Jasmijn en Morris voorop. Dus een vakantie inclusief een asociaal groot zwemparadijs, indoor speeltuin, trampolinekuil en zèlfs een kindvriendelijk huisje inclusief speelgoed.
Onze eerste vakantie met ons gezin zonder lieve Roos. Onze eerste vakantie als gebroken gezin. En dat voelt dubbel… Abnormaal normaal.