Afgelopen zaterdag hebben we het 12 weken durende communicatietraject (van stichting Milo) dat we met Roos hebben gevolgd afgerond.

Om en om kwam er op woensdagochtend een orthopedagoog en een logopedist om met Roos en ons aan de slag te gaan en ons te filmen. We brachten in kaart wat Roos al laat zien aan communicatie, we probeerden te ontdekken wat ze wel en niet begrijpt, we zochten naar een passende manier van communiceren met en voor Roos en experimenteerden met praatknoppen, foto’s, picto’s en andere verwijzers. We leerden ècht kijken naar Roos.
Het was een prachtig, maar ook erg intensief traject. En confronterend… Zo werd het tijdens het traject weer pijnlijk zichtbaar hoeveel last Roos heeft van haar epilepsie. Van de 12 bijeenkomsten heeft ze misschien één of twee bijeenkomsten volledig mee kunnen doen, de andere bijeenkomsten moesten we later beginnen of eerder afbreken omdat Roos teveel aanvallen had en zwaar vermoeid was. Die 12 weken waren voor ons gevoel dan ook te weinig. Mede omdat het tempo behoorlijk hoog lag. Zowel voor Roos om te oefenen, als voor ons om nieuwe dingen uit te proberen en te implementeren. 

Toch hebben die 12 weken Roos en ons mooie dingen gebracht. Roos maakt keuzes! Heel duidelijke keuzes! Ze kiest bijvoorbeeld uit twee producten voor op haar brood. Ze kiest met welk speelgoed ze wil ‘spelen’. Ze herkent plaatjes/ foto’s van haar beker en knuffelpoes en kan op basis daarvan keuzes maken. Ze kan door middel van een knop duidelijk maken en aangeven dat ze iets wil (d.w.z. we hebben nu alleen nog maar met rozijntjes en haar beker geoefend, maar daar geeft ze toch duidelijk aan middels de knoppen wat ze wil!). En wij hebben nóg beter naar Roos leren kijken. We hebben geleerd dat onze positie ten opzichte van haar zo ontzettend belangrijk is (logisch, maar toch betrapten we ons bij het terugkijken van de video-opnames regelmatig op dat we niet alles zagen wat ze aangaf). En we hebben geleerd dat wij soms denken dat ze niet kijkt, maar dat ze dan wel degelijk gekeken heeft en op basis daarvan een keuze maakt. Het gaat alleen zo enorm snel omdat ze door de CVI (cerebraal visuele stoornis) niet meerdere zintuigen tegelijk in kan zetten. En we hebben geleerd meer geduld te hebben. Niet te snel zaken voor haar in te vullen. 

Roos is de afgelopen weken goed in kaart gebracht en dat is allemaal beschreven in een prachtig communicatieboekje van en over Roos. 
We willen zeker een vervolg traject inslaan, maar gaan de afgelopen 12 weken eerst even laten bezinken en de komende periode aan de slag met alles dat we nog hadden willen doen tijdens het traject. Het is genieten, puur genieten om ècht goed naar Roos te kijken en dingen te ontdekken die we nooit eerder hebben ontdekt.