Gisteren aan het eind van de middag was ik alleen thuis met Roos en Morris. De PGB-er was vrij en Erik nog op zijn werk. Ik had Morris net uit bed gehaald toen ik Roos met een onregelmatige snurkende ademhaling, schokkerig en in een uitermate oncomfortabele positie in de grondbox aantrof. Vlug zette ik de nog slaperige Morris neer (die direct van schrik begon te huilen), sprintte naar Roos en ging bij haar zitten. Terwijl ik haar in een wat betere positie legde, haar door haar haartjes aaide en sussende woordjes toesprak, begon Morris nog harder te brullen. Ik sprong uit de box, pakte eerst de coupeermedicatie, daarna Morris en sprong weer in de box. Door Morris zijn harde gebrul heen, probeerde ik me te focussen op Roos haar ademhaling die vrij onregelmatig was. Met Morris troostend heen en weer wiegend op de arm, gaf ik Roos met mijn vrije hand de coupeermedicatie. Waarna zij vanuit een schemertoestand ineens heel zielig en keihard begon te huilen. De tranen rolden inmiddels ook over mijn eigen wangen. Uiteindelijk jumpte ik snel met Morris op de arm uit de box, troostte hem met een koekje, zette hem in zijn stoel en heb vervolgens in de box Roos op schoot genomen om te troosten. En terwijl zij gelukkig iets rustiger en minder schokkerig werd heb ik mijn moeder gebeld om te vragen of ze wilde komen (Erik kreeg ik niet te pakken en zat bovendien in Amsterdam). 
Een gebeurtenis als deze maakt het gemak, of misschien juist wel de noodzaak, van ons grote avontuur goed duidelijk. 

Gelukkig hoeven we niet lang meer te wachten, want afgelopen dinsdag is het huis opgeleverd. We hebben de sleutels!!!! 

Inmiddels wordt er al hard geklust in het huis. Helaas moet Erik deze week werken en zit ik thuis met Morris (dus ben thuis aan het inpakken, opruimen en wegsmijten), maar de hovenier, de stukadoor en papa, mama en een aantal van hun vrienden zijn al druk bezig. En het schiet flink op!