De vraag die ik sinds het weekendje ‘vakantie-anders’ steeds hoor… 

De zon schijnt de vrijdag na Hemelvaart. Na duizend keer de trap op en af te zijn gerend, is de auto eindelijk ingepakt. God, wat sleep je toch altijd een hoop spullen mee met kinderen, maar met de hulpmiddelen van Roos mogen we onderhand wel een bestelwagen aanschaffen (en dan hebben we het inmiddels afgewezen campingbed nog niet eens). De kofferbak is tot de nok toe volgeladen en op de achterbank zitten drie prachtig blije kinderen. Jasmijn zit dapper en zowat dubbelgevouwen in het midden om de ongecontroleerde klappen en het haartrekken van Roos op te vangen voor kleine Morris. Lieve grote zus heeft zichzelf opgeofferd. 
Vol goede moed en met heel veel zin, vertrekken we richting Heusden (ter hoogte van Eindhoven). En je gelooft het niet, maar na 10 minuten staan we al stil… De slagbomen van de brug bij het Julianaplein staan omlaag. Op zich is dat niet zo gek, maar 2 uur (!!) later gaan ze pas weer omhoog. Goed begin. Na 2 uur kunnen we dan eindelijk ècht op weg, met nog ‘slechts’ 3 uur voor de boeg. Uiteindelijk komen we pas rond 18.30 uur op onze vakantiebestemming aan; een mooie boerderij in een prachtig rustige omgeving. Jasmijn met wat haren armer en blauwe plekken rijker, Roos schokkerig van de aanvallen (van vermoeidheid) en Morris schor van het huilen omdat hij heel erg toe is aan een fles. We onderbreken de maaltijd van de vriendelijke Brabantse ex-boer (aan de geur te herkennen Hollandse pot met karbonade) en laten ons rondleiden in het mooie appartement. Voor hij ons de andere faciliteiten op zijn erf wil laten zien, jaag ik hem terug naar zijn karbonade, zodat wij ook eerst kunnen eten. Erik kookt voor Roos, Jasmijn voor ons, Roos verkent haar nieuwe bed en ik nestel me op de bank met Morris en zijn fles. Onze vakantie-anders is begonnen….

Het appartement is voorzien van alle gemakken en het is volledig rolstoelvriendelijk. D.w.z. bredere (schuif)deuren, geen drempels, aanrecht waar rolstoel onder kan, toilet en badkamer met beugels en douchestoeltje. We kunnen op het terrein gebruik maken van een prachtige snoezelruimte, een speeltuin met een grote kuipschommel, een trampoline en een overdekt en extra warm zwembad. Verder is er genoeg ruimte op het erf. En het weer werkt mee, dus die zaterdag zijn we dan ook veel buiten! Morris ligt te chillen in de wandelwagen, Roos sjeest in haar loopwagen over het erf en Jasmijn scheurt rond in een mammoet skelter (waarvan er een stuk of 5 gratis te gebruiken zijn). Jasmijn maakt vrienden met de pony’s en de herdershond. Roos maakt vrienden met de koeien. De dames staan nieuwsgierig op een rij langs de omheining te kijken naar het kleine gillende meisje dat enthousiast zwaaiend met haar armpjes komt aan gesjeesd in dat rare loopding… Roos jaagt ze de stuipen op het lijf door in volle vaart tegen het ijzeren hek aan te rossen! Ze geniet en wij misschien nóg meer! 

Roos geniet van het buiten zijn. Van de ruimte om in haar loopwagen alles te ontdekken, van de dieren, de plantjes, de wind. Ze geniet van het zwembad en het ballenbad. Ze kan veilig spelen in het aangepaste bed, slaapt er goed in en wij slapen dus ook met een gerust hart. Maar is dit ‘aangepaste gebeuren’ iets voor ons? Is dit wat we zoeken? Wat we willen (voor zover we daar een keus in hebben)?
We komen vermoeider terug van het weekend, dan dat we er heen gaan. Deels door (misschien te hoge) verwachtingen, deels omdat een weekend gewoon té kort is wanneer je zo’n eind weg gaat (dat ervaart iedereen zo, ongeacht zorgintensief kind of niet). Verder is het heel rustig op de boerderij. Geen andere gezinnen. Heerlijk voor nu, maar voor een week of twee vakantie is wat meer levendigheid ook wel fijn. Op een camping heb je dat toch sneller…
En wát hebben wij nou eigenlijk echt nodig om op vakantie te kunnen? Een rustige slaapruimte voor Roos en het allerbelangrijkst een veilig bed. Helaas hebben we eind vorige week te horen gekregen dat de verzekering het aangepaste kampeerbed niet wil vergoeden. We gaan samen met de huisarts en de ergotherapeut bezwaar aantekenen. Het aangepaste bed is voor ons bij lange na niet alleen een ‘leuk’ kampeerbed. Het is een manier om Roos veilig te kunnen laten spelen en slapen wanneer we niet thuis zijn. Het is een manier om weer onbezorgd op visite te kunnen bij familie en vrienden.

Maar om weer terug te komen op de vraag “Was het iets? Zo’n vakantie-anders?”, kan ik alleen antwoorden dat ik het niet weet. Niet door deze ervaring. Dit was niet echt een vakantie-anders. Dit was een weekendje weg in een aangepast appartement met een veilig bed. Ik zou hier niet twee weken op vakantie gaan. En dus weten nog steeds niet wat we in de zomervakantie gaan doen. Onze tent hebben we gisteravond verkocht. Dus dat hoofdstuk is nu écht afgesloten! En onze zoektocht naar een geschikte vakantiebestemming gaat ondertussen gewoon verder….