Op 10 mei 2013 schreef ik in mijn dagboek: “Maak me zorgen om Roos. Om haar ontwikkeling… Ze valt steeds meer op. Lijkt steeds meer in haar eigen wereldje. En ik ben zóóóó bang dat ik het contact met haar verlies.”.
We zijn nu bijna een jaar verder en de angst die ik toen had, is werkelijkheid geworden. Ik ben het contact met Roos min of meer verloren.

Voor een jaar terug zag Roos mij als haar mama. Wanneer ik haar bijvoorbeeld van de crèche kwam halen, kwam ze naar me toe kruipen of begroette me met een blije lach als ze in de stoel zat. Als ik haar spulletjes dan nog moest pakken en dus even weg liep, kon ze heel hard gaan huilen. Soms had ze ’s morgens moeite met afscheid nemen en klampte ze zich aan me vast. En dikwijls gebeurde het dat Roos zich alleen door mij liet troosten wanneer ze bijvoorbeeld gevallen was.  
We zijn nu amper een jaar verder en alles is anders. Roos leeft in haar eigen wereldje. Ze maakt nauwelijks oogcontact en kijkt vaak dwars door of langs je heen. Ze zoekt op haar manier wel contact, maar ze lijkt geen onderscheid te maken tussen mensen. Ze laat zich net zo makkelijk door jou troosten, als door mij. Ze vlijt zich net zo makkelijk tegen jou aan als ze moe is, als tegen mij. En reageert niet anders op jou dan op mij, wanneer ze wordt opgehaald van Ilmarinen. Ik betwijfel of Roos mij nog als haar mama ziet en dat doet vreselijk veel pijn.

Maar gisteravond gebeurde er iets bijzonders…..
Zoals iedere avond ging ik voordat ik naar bed ging even bij Roos kijken. Meestal slaapt Roos. Vaak kijk ik even in stilte naar haar, stop ik haar weer goed onder de dekens en sluip zachtjes haar kamer uit. Maar dit keer lag Roos heel stil en wakker in haar bed. Ze keek naar me. Niet door of langs me heen, nee, ze keek echt naar me. Ik opende het deurtje van haar bed en toen ik haar liefdevol over haar bolletje aaide pakte ze mijn hand vast en drukte die tegen haar wang. Meestal leidt ze je hand direct naar haar mond om er mee te spelen, maar nu pakte ze mijn hand ‘gewoon’ vast. En ze bleef hem stevig vast houden. Toen ik mijn hand terug wilde trekken pakte ze hem nóg steviger vast. Door een warme golf van moederliefde had ik de behoefte om haar dicht tegen me aan te houden. Ik ging op haar bed zitten en nam haar op schoot. En daar bleven we een poosje zitten. In het donker en de stilte. Roos bleef heel rustig tegen me aan zitten. Haar hoofdje tegen mijn borst. Toen ik haar weer terug wilde leggen, sloeg ze haar armpjes om mijn nek en drukte zich stevig tegen me aan. Ze wilde niet terug in bed. Ik probeerde haar nogmaals neer te leggen en ze klampte zich nóg steviger aan mij vast. En toen begon ze heel zielig te huilen. En ik werd overspoeld door een intens gevoel van blijdschap en liefde….

Een jaar geleden zou ik er niet aan toegegeven hebben en had ik haar weer terug gelegd in bed en haar maar even laten huilen. Ze moest immers slapen, het was laat. Maar nu kon ik niet anders dan haar mee naar beneden nemen en Erik te vertellen over dit mooie moment. Het was zo’n zeldzaam, maar gouden moment, waar ik hopelijk nog heeeeeel lang een warm gevoel van krijg als ik er aan denk!