En nu is het zover, het is ‘later’… Roos heeft, met haar 2 en een half jaar, de leeftijd dat ze leuk kan spelen met de schattige mini boodschapjes en het leuke winkeltje in de vorm van een Zaans huisje. Roos heeft er echter nog steeds geen reet aan….

Ik heb altijd hard geroepen, ook in mijn werk, dat ik geen bepaalde verwachtingen heb of hoge eisen stel aan mijn kind, het welbevinden is het aller belangrijkst.  En ik kan dat nu hardop roepen, want voor mij ís het nu ook het belangrijkst. Alles is goed zolang Roos zich blij voelt. Maar ondanks dat ik dat altijd heb geroepen, is er ook een bepaalde vanzelfsprekendheid. Een kind wordt geboren en ontwikkelt zich. Met de verwachting dat Roos zich ook ‘normaal’ zou ontwikkelen, heb ik veel leuk speelgoed voor Roos gekocht terwijl ze er toen nog niets mee kon. Het was vanzelfsprekend dat dat wel zou komen. Leuk voor later…
Zo keek ik bijvoorbeeld uit naar het moment dat ik boekjes met Roos zou kunnen lezen. Ik kocht de wereld aan prentenboeken voor ‘later’. Ze staan nog steeds stoffig in de kast. Ook keek ik uit naar het moment dat ik samen met Roos zou kunnen tekenen aan tafel, maar de dikke kleurpotloden liggen ongebruikt bij mijn eigen tekenspullen. Ik keek uit naar het moment dat ze kopjes thee voor mij zou maken, maar het theeserviesje staat keurig in de verpakking op een plank. En ik keek uit naar het moment dat ze met mijn oude rieten poppenwagentje zou rondlopen. Het poppenwagentje staat nog steeds bij mijn ouders op zolder, de leuke pop die ze van Sinterklaas kreeg toen ze 1 was zit op de kast en lopen kan ze ook niet.

Roos speelt niet als een kind van 2 en een half. Roos speelt als een baby. Een baby in haar eigen wereld.  Ze ontwikkelt zich langzaam, maar ontdekt volop (sommige dingen weer opnieuw). Ze gebruikt al haar zintuigen. 
Roos ‘danst’ met haar eigen schaduw op de muur. Roos steekt haar tong ver uit haar mond als het waait. Roos gebruikt je vinger om met haar mond muziek te maken. Roos scheurt mijn favoriete tijdschrift in 1000 stukjes. Roos ‘snoeit’ de bloemen en planten in de tuin met haar handjes. Roos geniet van het geritsel van pakpapier (zonder interesse te hebben in de inhoud). Roos gilt van plezier. Roos klapt in haar handjes. Roos is blij. En het is fantastisch om te zien!

Inmiddels heb ik het afgeleerd…..  “leuk voor later”. Ook voor Morris doe ik het niet, hoewel ik eerlijk moet bekennen dat het af en toe best kriebelt als ik ‘cool’ speelgoed zie. Ik kan mezelf nu inhouden. De vanzelfsprekendheid is voor mij helemaal niet meer vanzelfsprekend. Maar ik geniet! Ik geniet van nu en niet van later. Want je weet nu nooit hoe ‘later’ loopt.