Al een poos speel ik met de gedachten om Roos mee te nemen naar zo’n apenkooi speelparadijs. Er liggen matten op de grond en alle speeltoestellen zijn gecoat, dus val- en stootproof. Voor Roos betekent dit veilig spelen!

In het weekend besluit ik dat ik deze week met Roos naar Monkey Town ga. Voor de gezelligheid vraag ik Christie mee. Zij stemt meteen in; een mooie vakantiebezigheid voor haar 3 musketiers en haar kleine prinsesje. 
Woensdag spreken Chris en ik om 10 uur af. Echter, doordat Roos uitslaapt zijn we wat verlaat. Om iets over 10 krijg ik een WhatsApp van Chris: “We zijn binnen. Stonden in de rij. Zitten rechts van de ingang. Het is druk!”. Om 10.15 uur rijd ik de parkeerplaats van de Vesta op (waar Monkey Town gehuisvest is). Een paar ouders met huppelende kinderen lopen richting de Vesta. Terwijl ik er met Roos achteraan loop rijden er nog meer auto’s de parkeerplaats op. Het lijkt er niet op dat deze mensen meubels gaan kijken aangezien elke auto volgeladen is met kinderen…
Eenmaal aangekomen in Monkey Town twijfel ik of ik niet direct rechtsomkeer zal maken…. Het krioelt er van gillende en rennende kinderen. Hun ouders (m.n. moeders) zitten verveeld aan een tafeltje koffie te leuten of zitten op de rand van de speelbak naar hun gillende kroost te kijken.
Met samengeknepen billen stap ik het ‘speelparadijs’ binnen en zoek Christie. Zij staat in de rij voor koffie. Ik bevrijd Roos uit de buggy, doe haar helm op en zet haar op de grond. Roos kruipt dapper naar de speelbak en trekt zich af en toe op aan de toestellen. Ik ga bij haar zitten. En dan hoor ik twee vrouwen naast mij iets tegen elkaar zeggen. Wat de moekes exact zeggen hoor ik niet precies, ik vang wat woorden op, maar het komt erop neer dat ze het onzin vinden dat je een kind met een helm op laat spelen hier… Het komt KEIHARD binnen.
Plotseling ben ik me er heel erg van bewust dat mensen kijken. Ze kijken naar Roos of liever gezegd… ze kijken naar het meisje met de helm. Het overvalt me, dit heb ik nog niet eerder meegemaakt. Dit is Roos haar eerste openbare ‘helm-moment’ bij mensen die niets van de situatie afweten. Wat is dit confronterend zeg! Ik zie kinderen van Roos haar leeftijd of zelfs jonger vrolijk klimmen en klauteren en hoor ze blij ‘mama, mama’ roepen. Het doet pijn… Veel pijn. Ineens voel ik me heel slecht op mijn gemak. Ik vecht tegen mijn tranen terwijl ik dicht bij Roos in de buurt blijf. Tot overmaat van ramp krijgt Roos ook nog een aanval. Ze ligt languit op haar buik op de mat, haar ogen weggedraaid en haar armen schokken een beetje. Wat ben ik blij dat Christie bij me is!
En dan ben ik er helemaal klaar mee. Wát een fantastisch idee om in de voorjaarsvakantie hier naar toe te gaan… Hoe heb ik het kunnen verzinnen!

Gek genoeg zorgt deze ervaring er niet voor dat ik een volgende keer thuis blijf met Roos. We gaan het een andere keer weer proberen, maar dan op een doordeweekse ochtend buiten de vakantie om. De mensen zullen dan weer kijken naar het meisje met de helm, ik zal het weer confronterend vinden en het zal weer pijnlijk zijn als ik kinderen van Roos haar leeftijd vrolijk zie klimmen en klauteren en om hun moeders hoor roepen. Maar dat is iets waar ik mee moet zien te leven. Het zal altijd confronterend en pijnlijk blijven. De ene keer zal ik er alleen beter mee om kunnen gaan dan de andere keer…. dat is het leven in de nieuwe wereld.